Ik had het met een kennis over de balans vinden tussen iemand steunen en meegaan met de energie van de ander. Ik vroeg haar; heb jij nog een leuk thema voor mijn blog? Vervolgens beschreef ze haar innerlijke strijd om soms haar moeder te troosten. De zwaarte van oorlog van haar land van herkomst is dagelijkse kost voor haar familie en ook voor haarzelf. Het grote verdriet voelt ze in zichzelf, maar wil dat eigenlijk niet steeds aanraken in de gesprekken met haar moeder omdat zij zich dan ook heel naar voelt aan het einde van hun gesprek. En precies dat lijkt haar moeder juist weer “prettig” te vinden, dat zij ook haar verdriet deelt. Daar zit natuurlijk een stuk gehoord willen worden, erkent worden in het verdriet, een medestander die bevestigd hoe erg het allemaal is. En wat is dan wijsheid? Ga je mee in de onderliggende behoefte van de ander met het gevolg dat je zelf lager in jouw energie gaat of ga je proberen de ander op te vrolijken, met het risico dat de ander zich niet gehoord of gezien voelt. Of is er een combinatie mogelijk van beide; een gulden middenweg?
Een mooi thema vond ik om in te duiken. In het leven worden we vaak geconfronteerd met de uitdaging om een vriend, familielid of geliefde te ondersteunen tijdens moeilijke momenten, zonder onszelf te verliezen in hetzelfde verdriet. Het vinden van de juiste balans tussen empathie tonen en je eigen emotionele stabiliteit behouden, is een kunst die essentieel is voor gezonde relaties en persoonlijk welzijn. Maar hoe doe je dat?
Luisteren met empathie: Het begint allemaal met luisteren. Toon oprechte interesse in de gevoelens van de persoon die je wilt ondersteunen. Laat hen hun emoties delen zonder onderbrekingen of oordelen. Wees aanwezig in het moment en geef ze de ruimte om zich te uiten.
Begrip zonder onderdompeling: Het is cruciaal om begrip te tonen voor de pijn van de ander zonder jezelf volledig onder te dompelen in hun verdriet. Herken en erken de emoties, maar onthoud dat het niet gezond is om hun last volledig over te nemen. Jij kunt ondersteuning bieden, maar je bent niet verantwoordelijk voor het oplossen van de ander zijn problemen.
Zorg voor Je eigen grenzen: Het behouden van emotionele grenzen is van vitaal belang. Besef dat het oké is om je eigen emoties te ervaren, maar vermijd overweldigd te raken door de pijn van de ander. Stel grenzen en wees eerlijk over wat je wel en niet aankunt. Communiceer dit ook duidelijk.
Aanmoedigen van positieve acties: Help de persoon om positieve stappen te zetten. Moedig hen aan om professionele hulp te zoeken, indien nodig. Samenwerken aan oplossingen en toekomstgerichte doelen kan een gezonde manier zijn om te steunen zonder jezelf te verliezen in het verdriet.
Zelfzorg is geen egoïsme: Onthoud dat het zorgen voor je eigen welzijn geen egoïsme is, maar eerder een noodzaak. Je kunt pas echt helpen als je zelf emotioneel stabiel bent. Neem de tijd om voor jezelf te zorgen, je eigen emoties te verwerken en weer op te laden.
Realiseer de beperkingen van ondersteuning: Begrijp dat je als individu beperkt bent in wat je kunt doen. Verdriet en pijn zijn soms diepgaand en vereisen professionele hulp. Aarzel niet om aan te moedigen dat de persoon professionele begeleiding zoekt.
Verdriet bagatelliseren of meegaan in “lage” energie zijn dus slechts twee uitersten. Er is nog een heel groot tussengebied waar je je kan begeven. En uiteraard is het een zoektocht waar je leert wat voor jou comfortabel is. Het ondersteunen van anderen en jezelf beschermen tegen overmatige emotionele last behoord dus zeker tot de mogelijkheden. Hoe die balans gevonden wordt, is voor iedereen weer anders.
Tussen moeders en dochters is dat nog uitdagender vanwege de nauwe band, gedeelde historie en hechte emotionele beleefwereld. Het is een evenwichtsoefening waarin zowel moeders als dochters zich bewust mogen zijn van elkaars behoeften en grenzen.
Iedereen mag actief zorgen voor haar eigen emotionele welzijn. Dit omvat zelfreflectie, zelfzorgpraktijken en het erkennen van persoonlijke behoeften. Het gebeurt natuurlijk ook dat een van de partijen dit niet kan, geleerd heeft of wil, wat het zeer lastig kan maken als moeder of dochter om toch de verantwoordelijkheid bij de ander te laten. Het kan enorm frustrerend en machteloos voelen om de ander erg verdrietig te zien. Soms is het enige wat we kunnen doen een luisterend oor bieden en een schouder om uit te huilen….